زایمان

امروز ۲۰ امه و نوزده روزگی دخترمه. هنوز برام عادی نشده بچه داری‌. ولی با خودم کلنجار میرم کلی با خودم حرف میزنم نمیدونم شایدم وضعیتم بهتر از قبله ولی برای خودم هر روز تازه س. هر روز انگار که همون سختی بدون اینکه ذره ای بهش عادت کرده باشم دارم تحمل میکنم.

حتی درست نمیدونم که دارم تحمل میکنم یا نه! شاید برای توصیفش باید بگم مثل آدمی ام که زندانیش کردن و هر روز شکنجه اش میدن گوشت بدنشو می‌کنند و دوباره شب ترمیمش میکنن جوری که روز بعد کل بدنش مثل روز اول سالمه و دوباره شکنجه های وحشیانه رو روش انجام میدن.

نمیدونم این همه احساسات عجیب از کجا میاد؟ افسردگی بعد از زایمانه؟ همه‌ دارن بهم هشدار میدن ولی من که خودم میدونم انجام دادن هر کار جدیدی برای من سخت بوده لااقل از یه جایی به بعد چه برسه به پروسه زایمان و بچه داری که این همه ذهن و جسم و روان آدم رو درگیر میکنه.

از حضور دخترم خیلی خوشحالم و میدونم که جونم بهش بسته س اون شبی که قرار بود بستری شه به خاطر زردی اش اینو فهمیدم. (۴ روزه بود)

و این موضوعاتی که گفتم انفعالاتیه که داره درون من اتفاق میفته و واقعا ربطی به قند عسلم نداره. ناشکری هم نیست فقط برام مثل غذای جدیدیه که اصلااا معده ام نمیتونه هضمش کنه!

میدونم این داره شخصیتم رو عوض میکنه در جهت بهتر شدن، میدونم که خیلی چیزایی که میخواستم با کتاب خوندن و مقاله خوندن و غیره بهشون برسم تازه شاید بتونم یا نتونم بهش عمل کنم رو زایمان و اتفاقات بعدش داره بهم میده ولی ... همون حرفی که گفتم، از نظر جسمی خیلی خستم و روحم رو از یه نقطه ی امن(قبل بارداری و حتی دوران بارداری که همه ناز آدمو میکشن) پرتاب کردم توی کلی مسئولیت.

مسئولیتی که با ترس هایی هم همراهه! ترسهای عجیب غریب. خلاصه که هنوز برام عادی نشده.

پ ن:در لحظه زندگی کردن
پ ن۲: زندگی قبلیت رو فراموش کن و با آغوش باز زندگی جدیدت رو بپذیر
پ ن۳: سخت نگیر و بپذیرش